Spring naar inhoud

Enschede II

31 maart 2010

Een vrolijk helder geel licht weerkaatste van het bouwterrein waarop het zonlicht scheen. Schijn bedriegt, er stond een gemene harde wind. Het zand van de vlakte naast Atak waaide meters hoog op en schuurde ons gezicht. Schuurde onze ziel. Zwijgend liepen we naast elkaar langs het hek. Het meisje, de jongen en ik. Zij had niet eens mogen zingen, geen covers, hadden ze gezegd. Hij had alles gegeven, ze waren enthousiast geweest. “Groot potentieel.” “Heel veel mogelijkheden.” “Zeker wel talent.” Maar te jong. Het overleg had net zo lang geduurd als de auditie zelf. “Ga eerst eens een jaar iets anders doen”, was de uitkomst, “volgend jaar zien we je erg graag terug.”

Onderweg terug naar huis toonde Twente zijn ware gezicht. Hevige slagregens en harde windstoten probeerden ons van de gekozen weg te dwingen. De diesel gromde maar hield stand. Westzuidwest was de koers en bleef dat ook. Op de achterbank had de teleurstelling plaatsgemaakt voor berusting. Eigenlijk waren we het er alle drie over eens dat dit niet meer dan een horde was op de weg naar de finish. Twee van de drie beoordelaars waren enthousiast geweest, ze waren blijkbaar niet tot een unaniem oordeel kunnen komen. Vervelend dat leeftijd zo belangrijk bleek. Op de middelbare school was leeftijd ook al een paar keer gebruikt om een onterechte beslissing te rechtvaardigen. Positief was, dat dat ook nu het enige argument was, inhoudelijk waren er wel opmerkingen geweest maar geen serieuze kritiek. Eenmaal over de IJssel brak de zon door.

Maar de tegenwind bleef. Er zou altijd tegenwind zijn, daar waren we aan gewend. Voorbij Arnhem naar de A15, richting Rotterdam. Daar zou de volgende auditie zijn, daarna nog Tilburg. Nog een jaar bij Albert Heijn was geen optie. Zij beurde hem op, hij begon haar al wat te plagen. Het was de zesde keer in drie weken dat we op de A15 100km lang parallel aan de Betuwelijn reden, in al die tijd had ik nog maar één keer een trein gezien. Ook nu bleef het de hele rit rechts van ons leeg. Terwijl het op de achterbank stil was geworden, zij had leesweek van haar studie en had een tas vol boeken bij zich, hij keek naar buiten, werd het in mijn hoofd steeds onrustiger. Ik moest me nu niet druk gaan maken, autorijden is een serieuze zaak. Misschien ooit nog eens een blogje aan wijden.

Eenmaal thuis moest de dagelijkse routine weer worden opgepakt. Mijn echtgenote kwam net thuis van haar werk en dook snel nog even het bad in. Vanavond voetbaltraining, tennis en repetitie van de band. Terwijl mijn jongste zoon alvast ging koken deed ik de boodschappen voor morgen. Na het eten bleek dat de repetitie vanavond met zangeres was, die zou mijn oudste ophalen en thuis brengen, scheelde me weer een paar ritjes. Ik had vandaag genoeg gereden, dus dat kwam goed uit. Alleen nog even op-en-neer naar de voetbal. Eenmaal terug thuis was het huis leeg. Oh ja, tennis. Ik stuurde nog snel een SMS naar mijn oudste: “Stevie Winwood was pas 15 toen hij zijn eerste wereldhit had.” Het antwoord: “Weet ik, maar ik ga nu even lol maken.”

Please follow and like us:
Follow by Email
Twitter
Visit Us
Follow Me
LinkedIn
Share