Spring naar inhoud

Maandelijks archief: februari 2017

Interview

24 februari 2017

Regelmatig interview ik mensen. Dat gaat dan om het achterhalen van wensen en eisen vanwege een aankomende nieuwe toepassing of een wijziging in het informatiesysteem waar ze mee werken. Meer in het bijzonder, om het werk achter die wensen en eisen. Het valt me op dat vaak wenselijke antwoorden worden gegeven. Of antwoorden, waarvan gedacht wordt dat ze wenselijk zijn. Er is in het bedrijf, of de afdeling, al gecommuniceerd wat er gaat komen en hoe het er uit gaat zien. Wat er wel mee kan, en wat niet de bedoeling is. Mijn werk is dan om door het stellen van vragen en het analyseren van antwoorden, en het terugkoppelen van die analyse, er achter te komen wat er het antwoord achter het antwoord is.

Op basis van die antwoorden, de feedback en mijn analyse van de bestaande (werk)processen kan ik me een beeld vormen van de daadwerkelijke informatiebehoefte en de mate waarin die om automatisering vraagt. En op welke manier dat dan zou moeten. Eliciteren van requirements, zo zou je dat kunnen noemen. Omdat er altijd sprake is van ruis – gezagsverhoudingen, politiek, privé-omstandigheden, noem-maar-op – vraagt het formuleren van de feedback en het bespreken daarvan, daarna het isoleren en definiëren van de requirements, van mij inlevingsvermogen en echte interesse in het werk van de geïnterviewde. En dan is MoSCoW nog niet eens aan de orde geweest. Eerlijk gezegd, dat gaat me meestal best goed af.

Deze week werd ik geïnterviewd voor een lokaal medium in verband met mijn boek dat op 18 maart verschijnt. Ineens zit ik aan de andere kant van de tafel en moet ik antwoord geven op de vragen achter de vragen! Als vanzelf ga ik in de modus me in te leven in mijn gesprekspartner. Als ik merk dat dat niet werkt, want het gaat hier niet om het achterhalen van door mij gezochte requirements, maar mijn drijfveren om te doen wat ik deed, en hoe ik dat deed, sla ik dicht. Een doodzonde. Vanaf dan verloopt het gesprek stroef, hoewel zowel de interviewer als ik onze best doen tot elkaar te komen. Het is overigens toch een leuk stukje geworden. (vakvrouw!) 8 Maart in de Halderbergse Bode.

Hoe komt dat nou? Daarover moet ik nog eens goed met mezelf en mijn media-coach praten. Er staan de komende tijd nog twee interviews gepland. Om mijn doel te bereiken moet ik ook mijn publiek bereiken, dat ga ik niet redden als ik steeds gered moet worden. Ik besef nu ook dat in tegenstelling tot de door mij geïnterviewden, ik steeds maar een kans krijg. Feedback, of het uitblijven daarvan, komt van het publiek, niet van de interviewer.

En toen was er ineens een boek.

14 februari 2017

Eigenlijk was het niet eens de bedoeling een boek te schrijven. Ik had geen idee waar ik aan begon, toen het besluit dit uit te geven eenmaal was genomen. Achteraf blijkt het schrijven nog het makkelijkste deel van het werk. Schrijven ligt me ook wel, ik doe dat al zo lang als ik me kan herinneren. Het vastleggen van wensen, eisen, oplossingen en specificaties in leesbare tekst is een belangrijk deel van mijn werk, daar kan ik altijd lekker mijn ei in kwijt.

Als een document op het werk zijn definitieve versie heeft gekregen, wordt het opgeslagen en dat is het dan. Pas bij een productwijziging wordt het document weer aangepast. Maar dit is een van andere orde. Een persoonlijk verslag van de confrontatie met werkloosheid en hoe ik daar mee om ging. Echt met de billen bloot. Het uitgeven van een boek is ook wat anders dan het opleveren van documentatie. Het werk begint pas als het schrijven klaar is, ik heb me dat nooit zo gerealiseerd.

Het ontwerp van het binnenwerk en de omslag heb ik uitbesteed, en ook de eerste contacten met de drukker zijn zo voor me geregeld. Maar nu ligt de bal bij mij. Bij elke stap in het proces denk ik een heel eind gevorderd te zijn, maar het blijkt dat er steeds een nieuwe uitdaging wacht. Ik moet dingen doen om mijn doel – gelezen worden – te bereiken. Het boek moet niet alleen gemaakt worden, maar ook gedistribueerd en …. verkocht. Ik zal bekend moeten maken dat het boek er is, en overtuigen dat het moeite waard is gelezen te worden.

 

 

Ik doe nu dingen waarvan ik altijd dacht dat me die niet zo lagen. Marketing, verkoopkanalen zoeken, pers benaderen, het bepalen van de timing van dit alles. Gelukkig heb ik hulp van mensen uit mijn omgeving die weten hoe je zoiets aanpakt. Inmiddels is de boekpresentatie geregeld, uitnodigingen verstuurd, BTW nummer aangevraagd, UWV ingelicht. Gesprekken met lokale en regionale pers zijn gepland, een aantal exemplaren zijn verstuurd aan belangstellenden die me feedback willen geven. Nog vier weken, dan gaan we los!

Werk aan de winkel!

6 februari 2017

En ik dacht dat ik een hele vent was, even een boekje schrijven. Ik moet eerlijk zeggen, het voelt allemaal best goed, familie, vrienden en kennissen zijn trots dat ik dit voor elkaar heb gekregen en complimenteren me, voordat ze ook maar een letter gelezen hebben. Het duurt nog bijna zes weken voor het boek in de winkel ligt, tenslotte. Het schrijven ging me goed af, bij opmaak en ontwerp van het boek heb ik een beroep op specialisten gedaan, die hebben me ook goed geholpen met het regelen van het drukwerk. Heel erg blij mee!

Het echte werk begint nu pas, zo is me duidelijk gemaakt. Een boek is leuk, maar het moet nog wel verkocht worden natuurlijk! En daarvoor moet heel wat geregeld worden. Allereerst vandaag alle betrokken instanties ingelicht, zoals belastingdienst, Kamer van Koophandel, UWV.

Maar nu dan de marketing. De invulling van de boekpresentatie wordt ook steeds duidelijker. En ik wil natuurlijk goede aandacht in de pers, dus het communicatieplan moet definitief gemaakt worden. Morgen ga ik me vooral met die laatste twee zaken bezighouden. Ik word hierbij stevig gecoacht door mensen voor wie dat gesneden koek is.

Die coaching is ook wel nodig, want hoe trots ik ook ben op mijn werk: marketing en communicatie, dat zijn mijn minst ontwikkelde talenten. Werk aan de winkel!