1 april 2011
Vandaag werk ik nieuw
Valt nog niet mee, dat nieuwe werken. Lijkt eigenlijk verdomd veel op het oude werken. Er zijn wel verschillen: de radio mag aan, het raam mag open, de hond wil uitgelaten worden, je moet de koffie zelf zetten, die ene collega die altijd alle antwoorden weet zit niet in de buurt, je wordt niet afgeleid met vragen, gebak of lunchwandelingen. Als ik om 15.00 uur een wandelingetje wil maken in plaats van om 12.00 uur, of als ik ’s middags boodschappen doe en ’s avonds mijn werk af maak, is dat geen probleem. Maar het eind van het liedje is toch dat gewoon het werk af moet.
Ik weet het nog goed, in 1998 bij AMEV. Wegens groei werd er groot ingezet op flexwerken. Interpolis had een kantoor zonder vaste werkplekken, dat zou bij AMEV ook moeten kunnen. IT-werknemers zouden worden gestimuleerd een of twee dagen per week thuis te werken, dat zou de benodigde capaciteit op kantoor flink doen dalen. Maar zoals zo vaak stonden er wetten in de weg, en praktische bezwaren. Een thuiswerkplek realiseren die alle technische faciliteiten bood om de dagelijkse werkzaamheden te kunnen doen en ook nog voldeed aan de ARBO-wet was kostentechnisch een uitdaging, zoals dat heet. Bovendien bleek uit een enquête dat op vaste vergaderdagen als maandag en donderdag iedereen op kantoor zou zijn, dus dat op die dagen toch de volle capaciteit benodigd zou zijn. Het plan werd afgeblazen, snel werd er voor tijdelijke huisvesting gezorgd om de groei in medewerkers op te vangen.
Het was mijn eerste kennismaking met wat nu het nieuwe werken heet. Mijn interesse was meteen gewekt. Het leek mij geweldig, de A27 had toen nog maar 2 rijstroken richting zuiden, over het stukje tussen Rijnsweerd en Gorinchem deed je minstens 5 kwartier in de avondspits, bij slecht weer veel langer. En na Gorinchem moest ik nog 3 kwartier verder. Om de ochtendspits te omzeilen ging ik ‘s ochtends al om half zes van huis. Ik zag mezelf al uitslapen tot een uur of zeven, dan thuis werken tot 5 uur, en dan met een koud biertje lekker in de tuin bij mooi weer, of met een warme choco voor de open haard in de winter. Ideaal! In gedachten had ik mijn werk losgemaakt van plaats, maar niet van tijd.
Collega’s waren over het algemeen helemaal niet enthousiast. Wat als ik nou RSI krijg, ben ik daar dan zelf verantwoordelijk voor, draai ik dan zelf op voor de medische kosten? Als ik op internet zit kan ik niet bellen! Wie betaalt mijn telefoonrekening? Ik heb daar thuis geen plaats voor! Ik wil thuis niet met werk worden lastiggevallen! Moet ik dan mijn OV jaarkaart inleveren? Hoe wordt gecontroleerd dat ik aan het werk ben, dat wil ik helemaal niet! Ik heb helemaal geen internet, en dat hoef ik ook niet! Mijn PC staat al helemaal vol met mijn eigen spullen, daar hoef ik mijn werk niet bij hoor!
Inmiddels zijn een hoop praktische bezwaren opgelost. De techniek stond niet stil, is voor iedereen bereikbaar en het is nu bekend dat je geen RSI krijgt van thuiswerken maar van krampachtig achter je bureau blijven zitten. Wel is het nog onduidelijk of de werkgever verantwoordelijk is voor de inrichting van de thuiswerkplek of niet. In ieder geval proberen werkgevers met regelgeving enerzijds hun risico’s af te dekken en anderzijds grip op de werknemer te houden. De thuiswerkplek moet aan strenge eisen voldoen, de werkgever wil die wel bekostigen maar dwingt met amortisatieregelingen af dat de medewerker trouw blijft aan het bedrijf. Ook wordt er wel een maximum van een of twee dagen per week gesteld dat buiten het kantoor mag wordt gewerkt. Dat is dus een zeer kosteninefficiënte thuiswerkplek! Terwijl je niet meer nodig hebt dan een bureau, een telefoon en een computer met toegang tot het bedrijfsnetwerk of internet. Dat hebben de meeste flexwerkers al, daar is geen ingrijpen van de werkgever voor nodig.
En …. het nieuwe werken hoeft niet thuis, het kan overal waar de middelen voorhanden zijn! Bij een klant, op een andere vestiging, in een satellietkantoor, onderweg. Ik werk niet alleen, maar in projectverband en gedurende een project in teams met steeds wisselende samenstelling. De inrichting van mijn werk is belangrijker dan die van een vaste uitwijkwerkplek. Het belangrijkste is onderlinge afstemming, mijn medeteamgenoten moeten weten waar, hoe en of ik bereikbaar ben, waar ik mee bezig ben en wanneer ik wat oplever. Bij de planning van mijn werk moet ik daar rekening mee houden, en mijn collega’s met mij. Sommige taken zijn afhankelijk van plaats van uitvoering, of van taken of producten van medeteamleden. Het is dus enerzijds nodig vertrouwen te schenken, anderzijds verantwoordelijkheid te nemen en afspraken na te komen, meer nog dan bij het oude werken. En natuurlijk blijft het ook belangrijk elkaar echt te spreken en in de ogen te zien, dus moeten we ook afstemmen op welk moment we samen op dezelfde locatie zijn. En dat is niet vandaag. Vandaag werk ik nieuw!
