Geen Plan B

24 februari 2017

Regelmatig interview ik mensen. Dat gaat dan om het achterhalen van wensen en eisen vanwege een aankomende nieuwe toepassing of een wijziging in het informatiesysteem waar ze mee werken. Meer in het bijzonder, om het werk achter die wensen en eisen. Het valt me op dat vaak wenselijke antwoorden worden gegeven. Of antwoorden, waarvan gedacht wordt dat ze wenselijk zijn. Er is in het bedrijf, of de afdeling, al gecommuniceerd wat er gaat komen en hoe het er uit gaat zien. Wat er wel mee kan, en wat niet de bedoeling is. Mijn werk is dan om door het stellen van vragen en het analyseren van antwoorden, en het terugkoppelen van die analyse, er achter te komen wat er het antwoord achter het antwoord is.

Op basis van die antwoorden, de feedback en mijn analyse van de bestaande (werk)processen kan ik me een beeld vormen van de daadwerkelijke informatiebehoefte en de mate waarin die om automatisering vraagt. En op welke manier dat dan zou moeten. Eliciteren van requirements, zo zou je dat kunnen noemen. Omdat er altijd sprake is van ruis – gezagsverhoudingen, politiek, privé-omstandigheden, noem-maar-op – vraagt het formuleren van de feedback en het bespreken daarvan, daarna het isoleren en definiëren van de requirements, van mij inlevingsvermogen en echte interesse in het werk van de geïnterviewde. En dan is MoSCoW nog niet eens aan de orde geweest. Eerlijk gezegd, dat gaat me meestal best goed af.

Deze week werd ik geïnterviewd voor een lokaal medium in verband met mijn boek dat op 18 maart verschijnt. Ineens zit ik aan de andere kant van de tafel en moet ik antwoord geven op de vragen achter de vragen! Als vanzelf ga ik in de modus me in te leven in mijn gesprekspartner. Als ik merk dat dat niet werkt, want het gaat hier niet om het achterhalen van door mij gezochte requirements, maar mijn drijfveren om te doen wat ik deed, en hoe ik dat deed, sla ik dicht. Een doodzonde. Vanaf dan verloopt het gesprek stroef, hoewel zowel de interviewer als ik onze best doen tot elkaar te komen. Het is overigens toch een leuk stukje geworden. (vakvrouw!) 8 Maart in de Halderbergse Bode.

Hoe komt dat nou? Daarover moet ik nog eens goed met mezelf en mijn media-coach praten. Er staan de komende tijd nog twee interviews gepland. Om mijn doel te bereiken moet ik ook mijn publiek bereiken, dat ga ik niet redden als ik steeds gered moet worden. Ik besef nu ook dat in tegenstelling tot de door mij geïnterviewden, ik steeds maar een kans krijg. Feedback, of het uitblijven daarvan, komt van het publiek, niet van de interviewer.

14 februari 2017

Eigenlijk was het niet eens de bedoeling een boek te schrijven. Ik had geen idee waar ik aan begon, toen het besluit dit uit te geven eenmaal was genomen. Achteraf blijkt het schrijven nog het makkelijkste deel van het werk. Schrijven ligt me ook wel, ik doe dat al zo lang als ik me kan herinneren. Het vastleggen van wensen, eisen, oplossingen en specificaties in leesbare tekst is een belangrijk deel van mijn werk, daar kan ik altijd lekker mijn ei in kwijt.

Als een document op het werk zijn definitieve versie heeft gekregen, wordt het opgeslagen en dat is het dan. Pas bij een productwijziging wordt het document weer aangepast. Maar dit is een van andere orde. Een persoonlijk verslag van de confrontatie met werkloosheid en hoe ik daar mee om ging. Echt met de billen bloot. Het uitgeven van een boek is ook wat anders dan het opleveren van documentatie. Het werk begint pas als het schrijven klaar is, ik heb me dat nooit zo gerealiseerd.

Het ontwerp van het binnenwerk en de omslag heb ik uitbesteed, en ook de eerste contacten met de drukker zijn zo voor me geregeld. Maar nu ligt de bal bij mij. Bij elke stap in het proces denk ik een heel eind gevorderd te zijn, maar het blijkt dat er steeds een nieuwe uitdaging wacht. Ik moet dingen doen om mijn doel – gelezen worden – te bereiken. Het boek moet niet alleen gemaakt worden, maar ook gedistribueerd en …. verkocht. Ik zal bekend moeten maken dat het boek er is, en overtuigen dat het moeite waard is gelezen te worden.

Ik doe nu dingen waarvan ik altijd dacht dat me die niet zo lagen. Marketing, verkoopkanalen zoeken, pers benaderen, het bepalen van de timing van dit alles. Gelukkig heb ik hulp van mensen uit mijn omgeving die weten hoe je zoiets aanpakt. Inmiddels is de boekpresentatie geregeld, uitnodigingen verstuurd, BTW nummer aangevraagd, UWV ingelicht. Gesprekken met lokale en regionale pers zijn gepland, een aantal exemplaren zijn verstuurd aan belangstellenden die me feedback willen geven. Nog vier weken, dan gaan we los!

6 februari 2017

En ik dacht dat ik een hele vent was, even een boekje schrijven. Ik moet eerlijk zeggen, het voelt allemaal best goed, familie, vrienden en kennissen zijn trots dat ik dit voor elkaar heb gekregen en complimenteren me, voordat ze ook maar een letter gelezen hebben. Het duurt nog bijna zes weken voor het boek in de winkel ligt, tenslotte. Het schrijven ging me goed af, bij opmaak en ontwerp van het boek heb ik een beroep op specialisten gedaan, die hebben me ook goed geholpen met het regelen van het drukwerk. Heel erg blij mee!

Het echte werk begint nu pas, zo is me duidelijk gemaakt. Een boek is leuk, maar het moet nog wel verkocht worden natuurlijk! En daarvoor moet heel wat geregeld worden. Allereerst vandaag alle betrokken instanties ingelicht, zoals belastingdienst, Kamer van Koophandel, UWV.

Maar nu dan de marketing. De invulling van de boekpresentatie wordt ook steeds duidelijker. En ik wil natuurlijk goede aandacht in de pers, dus het communicatieplan moet definitief gemaakt worden. Morgen ga ik me vooral met die laatste twee zaken bezighouden. Ik word hierbij stevig gecoacht door mensen voor wie dat gesneden koek is.

Die coaching is ook wel nodig, want hoe trots ik ook ben op mijn werk: marketing en communicatie, dat zijn mijn minst ontwikkelde talenten. Werk aan de winkel!

17 januari 2017

Een week geleden postte ik mijn eerste bericht op de Facebookpagina van Tontekst. Het boek dat al ruim een jaar op de plank lag, komt eindelijk uit. Waarom het zo lang is blijven liggen, dat weet ik niet. De urgentie leek ineens niet meer aanwezig. Of, nu ik er over nadenk, was het het idee dat er echt iemand interesse voor zou kunnen hebben en dat ik dan met de billen bloot moest? Hoe dan ook, er is nu geen weg meer terug. Na eindredactie en opmaak is het boek gereed voor de drukker, er is een afspraak gemaakt voor een locatie voor de boekpresentatie en al een spreker heeft toegezegd mee te werken!

Het is best vreemd om nu ineens zo intensief bezig te zijn met zaken waar ik me nooit druk om maakte. Boeken waren er altijd gewoon, dat er na het schrijven van de tekst nog een heel project kwam om werkelijk een boek te maken, ging aan me voorbij. Toch had ik wel een vermoeden. Lang geleden leidde ik een marketingproject om een nieuwe IT-gerelateerde dienst in de markt te zetten. Leerzame periode, ook wat ongemakkelijk. Het project was me in de schoenen geschoven door iemand die er graag van af wilde. Het was heel wat anders dan wat ik gewend was: focussen puur op functionele aspecten van corebusiness. Ik hield me in het project niet bezig met de marketing of de nieuwe dienst zelf, maar met zaken zoals planning, voortgang, budget, bemensing. Zo had het tenminste moeten zijn.

In werkelijkheid bleek er onderhuids een heel groot communicatieprobleem. De marketingmensen begrepen de IT-mensen niet, en andersom. Dat betekende dat ik in de rol van tolk werd gemanoeuvreerd. Ik sprak in het marketings over IT-zaken met de marketingmensen en in het ITs over marketing met de IT-mensen. En dan was er de kwestie van het geld. Het IT-bedrijf wilde de marketingcampagne wel, maar niemand wilde eigenaar zijn van een proces dat ze niet begrepen, geen afdeling wilde betalen en risico lopen. Profiteren van het resultaat, ja, dat wilde iedereen, dus kwam ook iedereen met wensen. Kortom: zo gebeurde het dat ik me vooral bezig hield met scoop, stakeholders, inhoud en het zoeken naar eigenaarschap en funding.

Hoe anders is dat nu! Dit project is leuk! Het is nu volkomen duidelijk wie eigenaar en enige stakeholder is van het project boek: ik. En wie voor de funding moet zorgen is ook zo klaar als een klontje. Om dat te regelen hoefde ik alleen maar even heel lief in de spiegel te kijken. Eigenlijk een makkelijk project, de inhoud is er al, het budget is gemaximeerd en reëel, de planning is haalbaar, het project is een succes zodra het boek is gedrukt. Waarom was het dan toch zo moeilijk om het daadwerkelijk op te starten, vraag ik me af.

Terwijl ik dit opschrijf wordt het me langzaam duidelijk. Met het einde van het project komt het afscheid. Ik heb de tekst meer dan een jaar lang kunnen koesteren en teruglezen, en nu stuur ik iets dat zo dicht bij me staat de wijde wereld in. En dat is best spannend. Ook zo benieuwd hoe het verder gaat?