10 juni 2019
Een lekker lang weekend.
Het zou een rustig lekker loom lang weekend worden, had ik me voorgenomen. Vroeg thuis, bij moeder langs geweest, boodschappen gedaan, ik was er helemaal klaar voor. Om het weekend in te luiden ging ik eens iets lekkers klaarmaken, ik zette de oven alvast aan om voor te verwarmen. Vreemd. Geen geluid. Er gebeurde helemaal niks. Misschien deurtje niet goed dicht gedaan? Nog een keer. Nee, niks. Toch wel, het begon een beetje te stinken. Kortsluiting! Snel begon ik het kastje boven de oven leeg te maken en haalde de stekker uit het stopcontact. Shit! Geen culinaire verrassing vandaag!
Het zou sowieso helemaal geen rustig weekend worden, zo bleek al snel. Zaterdagochtend maar meteen een nieuwe oven gekocht, daar ging het vakantiegeld. ’s Middags moest er nog even een document geprint worden, en vijf pagina’s voor het einde verscheen de melding dat er een cartridge leeg was. Gelukkig, er was nog voorraad, snel wisselen. Prompt de melding dat een volgende cartridge vervangen moest worden. Grmpf, ook die maar vervangen. De printer hervatte zijn taak, en spoot vijf blanco pagina’s uit. Zuchtend startte ik het onderhoudsprogramma op, en dieptereiniging. Tien minuten later kwam de eerste testpagina uit het apparaat: blanco. En ook na de tweede ronde bleef dat zo. Printer kapot. Daar ging de rest van het vakantiegeld. En er moest ook nog zomerkleding gekocht worden.
Het zou zelfs een heel druk weekend worden, op Twitter was weer leven genoeg. Het ene weekend is het volop gein en ongein, het andere het ene nieuwsfeit na het andere. Dit weekend was er vooral nieuws en ophef. Eerst dat nieuws van Grapperhaus over Opstelten en Wilders. Dat soort nieuws komt altijd op een vrijdag, zodat de ophef minimaal tot maandag, of in dit geval dinsdag, duurt. Maar al een dag later was er nieuwe ophef: het interview met Beukering, en diezelfde middag die rare streken op het JFVD congres. Het Nederlands elftal verloor, Michael van Gerwen verloor, Max Verstappen, aardbeving in Groningen, allemaal ellende. De natie stond er weer heel slecht voor. Ik las en reageerde, soms met een kwinkslag, die dan weer niet begrepen werd, soms serieus, wat dan weer in twijfel getrokken werd. Oeverloze discussies dreigden. Mijn twittervinger begon al wat kramp te vertonen met al die ophef. Ik pauzeerde en keek even op van mijn telefoon.
Ineens was hij daar. In mijn ooghoek zag ik iets bewegen. Het was niet de hond, die lag lui in zijn mand. Voorzichtig draaide ik mijn hoofd en zag een donkerblauwe duif geluidloos met heel voorzichtige parmantige stapjes voorbij de piano stiefelen, stiekem om zich heen kijkend. De hond had niks in de gaten, ik stootte mijn vrouw zachtjes aan en wees. Ik stond op en liep langzaam naar de vogel. Eerst was er geen reactie, maar ineens vloog het beest op en knalde tegen het raam. Versuft keerde het om en streek een paar meter verder op de eettafel neer. Ik volgde, terwijl ik – naar wat ik dacht – geruststellende geluidjes maakte. Dat hielp niks, ik werd duidelijk niet vertrouwd. De hond die nieuwsgierig om mijn benen draaide hielp daar vast aan mee. ik liep om de tafel, de duif liep langs de rand aan de andere kant en bleef zo ver mogelijk van me af. Ik keerde om, de duif ook. Dit ritueel herhaalde zich een paar keer tot de duif ineens opvloog, de keuken in.
Gelukkig, dacht ik, de keukendeur staat open, dus die gaat regelrecht naar buiten. Maar nee, alsof hij op me wachtte zat het dier op het aanrecht, en toen ik het voorzichtig naar de keukendeur wilde leiden, vloog het over me heen, het kantoor in en ging op de printer zitten. Die staat in een nis, dus nu kon ik de duif pakken. Heel voorzichtig vouwde ik mijn hand om zijn vleugels en de andere om zijn borst. Het werd allemaal toegelaten. Met de duif in mijn handen liep ik naar buiten en met een grote zwaaibeweging wierp ik het dier de lucht in. Klapwiekend met het typische geluid van duivenvleugels maakte het beest een halve cirkel, om daarna om het huis te verdwijnen. Hoewel de duif nauwelijks iets woog, voelde ik me een stuk lichter, opgelucht. Was het de zwaaibeweging, het gevoel iets zinvols gedaan te hebben, ik weet het niet. Zo werd het toch nog een echt pinksterweekend.
