17 januari 2017
Een week geleden postte ik mijn eerste bericht op de Facebookpagina van Tontekst. Het boek dat al ruim een jaar op de plank lag, komt eindelijk uit. Waarom het zo lang is blijven liggen, dat weet ik niet. De urgentie leek ineens niet meer aanwezig. Of, nu ik er over nadenk, was het het idee dat er echt iemand interesse voor zou kunnen hebben en dat ik dan met de billen bloot moest? Hoe dan ook, er is nu geen weg meer terug. Na eindredactie en opmaak is het boek gereed voor de drukker, er is een afspraak gemaakt voor een locatie voor de boekpresentatie en al een spreker heeft toegezegd mee te werken!
Het is best vreemd om nu ineens zo intensief bezig te zijn met zaken waar ik me nooit druk om maakte. Boeken waren er altijd gewoon, dat er na het schrijven van de tekst nog een heel project kwam om werkelijk een boek te maken, ging aan me voorbij. Toch had ik wel een vermoeden. Lang geleden leidde ik een marketingproject om een nieuwe IT-gerelateerde dienst in de markt te zetten. Leerzame periode, ook wat ongemakkelijk. Het project was me in de schoenen geschoven door iemand die er graag van af wilde. Het was heel wat anders dan wat ik gewend was: focussen puur op functionele aspecten van corebusiness. Ik hield me in het project niet bezig met de marketing of de nieuwe dienst zelf, maar met zaken zoals planning, voortgang, budget, bemensing. Zo had het tenminste moeten zijn.
In werkelijkheid bleek er onderhuids een heel groot communicatieprobleem. De marketingmensen begrepen de IT-mensen niet, en andersom. Dat betekende dat ik in de rol van tolk werd gemanoeuvreerd. Ik sprak in het marketings over IT-zaken met de marketingmensen en in het ITs over marketing met de IT-mensen. En dan was er de kwestie van het geld. Het IT-bedrijf wilde de marketingcampagne wel, maar niemand wilde eigenaar zijn van een proces dat ze niet begrepen, geen afdeling wilde betalen en risico lopen. Profiteren van het resultaat, ja, dat wilde iedereen, dus kwam ook iedereen met wensen. Kortom: zo gebeurde het dat ik me vooral bezig hield met scoop, stakeholders, inhoud en het zoeken naar eigenaarschap en funding.
Hoe anders is dat nu! Dit project is leuk! Het is nu volkomen duidelijk wie eigenaar en enige stakeholder is van het project boek: ik. En wie voor de funding moet zorgen is ook zo klaar als een klontje. Om dat te regelen hoefde ik alleen maar even heel lief in de spiegel te kijken. Eigenlijk een makkelijk project, de inhoud is er al, het budget is gemaximeerd en reëel, de planning is haalbaar, het project is een succes zodra het boek is gedrukt. Waarom was het dan toch zo moeilijk om het daadwerkelijk op te starten, vraag ik me af.
Terwijl ik dit opschrijf wordt het me langzaam duidelijk. Met het einde van het project komt het afscheid. Ik heb de tekst meer dan een jaar lang kunnen koesteren en teruglezen, en nu stuur ik iets dat zo dicht bij me staat de wijde wereld in. En dat is best spannend. Ook zo benieuwd hoe het verder gaat?
